Vakantie Italië: (Anders Reizen) 8-daagse wandelreis

Reisdag (19/6): Op weg naar Italië

“Een verzorgd wandelhotel (aan de zuidkant van het Ortler-massief – een schakel tussen de oostelijke Alpen (Dolomieten) en de centrale Alpen (Graubünden)) is de uitvalsbasis voor vijf sportieve bergtochten die telkens naar een mooie top voeren, en dit onder de deskundige begeleiding van een lokale berggids”. Dat leek me wel wat. Via googlen was ik op de site van Anders Reizen terecht gekomen. Een Belgische reisorganisatie. Na wat heen en weer gemaild te hebben, besloten te boeken. In eerste instantie gedacht om in één keer naar Italië te rijden (ruim 1200 kilometer), maar uiteindelijk het te doen via een tussenstop in Duitsland. Eind van de ochtend vertrokken en tot een uur of zes doorgereden en daarna op zoek gegaan naar een slaapplek. Hotel gevonden in Kinding-Enkering tussen Neurenberg en München in met behulp van een handig boekje “Links + Rechts der autobahn”. Wat gegeten en vroeg in bed gedoken. Een mug probeert m’n nachtrust te verstoren, met oordopjes houdt het gezoem op.


Dag 1 (20/6): Aankomst in Cogolo

Na een rustige rit om uurtje of half vier aangekomen op de eindbestemming Cogolo in de Val di Peio. Een klein plaatsje op 1200 meter hoogte. Uitvalsplaats is hotel Ortles, gerund door het echtpaar Giulio en Orianna, die ook berggidsen zijn en ons zullen begeleiden bij de wandeltochten. De uren daarna druppelen langzaam de andere deelnemers binnen. Een groep van zes mannen en één vrouw tussen de 31 en 54 jaar: zes Belgen en ik als enige Nederlander. Iedereen heeft de nodige ervaring met wandelen in de bergen. De gesprekken komen wat moeizaam op gang. Hoor later dat Belgen wat gereserveerder zijn in het begin als Nederlanders. Dat klopt dus wel. ’s Avonds heerlijk gegeten in het hotel. De komende dagen zullen we hier altijd dineren want we hebben volpension. “Dineren” is het juiste woord want elke avond staat er weer een nieuw 4-gangenmenu op tafel met een salade, pasta- en antipastagerecht en dessert toe. Vanavond salade, ravioli, schnitzel en tiramisu. Na het eten krijgen we onze eerste briefing van Giulio. De weersvoorspellingen zijn niet geweldig (bewolking en kans op regen). En de sneeuwgrens blijkt op dit moment bijzonder laag te zijn: 2200 meter. Dat belooft wat!! Op tijd naar bed.


Dag 2 (21/6): Rustig begin?

Om 7.30 opgestaan. Na ontbeten te hebben en de rugzakken gepakt te hebben, worden we met het busje naar de vertrekplek gebracht op ruim 1700 meter. Vanaf daarna is het klimmen geblazen. Tempo ligt hoog. Te hoog voor een Nederlands stel dat ook in het hotel logeert en meedoet met deze wandeling. Zij zullen na deze wandeling afhaken. Een Duits stel kan wel ons tempo volgen en zal ons de komende dagen vergezellen. Lastig parcour: sneeuw (bovenlaag echt wit, dus verse sneeuw), steile hellingen, natte ondergrond en geen duidelijk pad. Kortom: afzien! Over een smalle graat naar de top van de Cima Vegaia gelopen (2890 meter hoog). Onderweg nog beetje hagel gehad. Alles beter dan regen. Eind van de middag weer terug in het hotel. Douchen, biertje drinken en aanvallen op het avondeten.









Dag 3 (22/6): Hoogtevrees!

Hoogtevrees. Altijd al een latente hoogtevrees gehad, maar meestal kan ik er wel goed mee dealen. Maar op 2585 meter hoogte sloeg het dit keer toe. Vandaag begonnen om 9.30 op 1435 meter hoogte. Direct een steil bospad omhoog, zeker 50 graden en geen “trappen”. Vanaf 2000 meter boven de boomgrens gekomen. De helling naar de Col Boai inclusief pad was gedeeltelijk bedekt met sneeuw. Technisch erg lastig en voelde me niet echt safe. Bovenop de col (2585 meter) was ik duizelig met slappe knieën. Geprobeerd nog de laatste honderd meter naar de top (Cima Boai/ 2685 meter) te overbruggen, maar gestopt na twintig meter. Pad liep vlak bovenop een graat met een steile helling direct honderden meters naar beneden. Op handen en voeten weer terug gekrabbeld. Via de andere kant van de col naar beneden. Dacht eerst dat het een grapje was. Een steile helling (zeker 60 graden) bedekt met gras en stenen zonder duidelijk pad en zeker vier- à vijfhonderd hoog. Voetje voor voetje met zo min mogelijk omlaag kijkend toch beneden gekomen. Verdere afdaling was verder geen probleem. 16.30 Eindpunt bereikt. Met bus weer terug naar hotel.


Dag 4 (23/6): Regen

In verband met de weersomstandigheden en de lage sneeuwgrens werd ons programma aangepast. Onder andere het beklimmen van de Monte Vioz (3645 meter hoog) werd geschrapt. Vandaag een relatief makkelijke tocht via Malga Levi (2015) en Malga Verdignano (2076) met tussendoor pieken tot ruim 2300 meter. In totaal duizend meter stijgen en een kleine vijfhonderd meter dalen. De route kon ook omgekeerd gelopen worden (dus vijfhonderd meter stijgen en duizend dalen), maar op ons verzoek werd deze volgorde omgedraaid om de knieën wat te ontlasten. Dat hebben drie Zweedse hotelgasten die zich aansloten bij deze wandeling geweten. Eerste stuk was steil omhoog en binnen een half uur haakten het drietal af. Met ons negental (inclusief Duits koppel) naar boven geklommen. Lang stuk liep vlak en op het eind weer dalen. Laatste uur regen gehad. Met als tussenstop een bezoek aan de lokale waterkrachtcentrale terug naar het hotel. Met een kop cappuccino de avond al kaartend doorgebracht.


Dag 5 (24/6): Rustdag

Deze rustdag stond in het programma en ik was ook van plan deze dag lekker uit te rusten van de vermoeienissen van de afgelopen dagen. De andere groepsgenoten waren ambitieuzer. Eén wilde gaan mountainbiken, de anderen wandelen. Groot deel van de dag doorgebracht in een hangmat en een flink deel van m’n vakantieboek gelezen onder het genot van een latte macchiato of een biertje. ’s Avonds een diner waarbij het personeel in traditionele outfit was gehuld. Op het menu o.a. strangolapreti al burro e salvia (spinazie gnocchi met boter en salie), spezzatino di cervo con polenta e funghi trifolati (hertenragout met polenta en paddestoelen) en apfelstrudel met kaneelsaus. Niet verkeerd!


Dag 6 (25/6): Uitzicht

Vandaag staat er een tocht naar een tweetal toppen op het programma: Cimon di Bolentina (2287 meter) en de Piz di Montes (2368 meter) verbonden door een graat. Zo’n elfhonderd meter klimmen en zelfde aantal meters dalen. Op beide toppen fantastisch uitzicht uit het gehele dal. Tegen het einde van de wandeling pakken de wolken zich samen, maar het begint pas te regenen als we weer in de bus zitten. Na het eten zitten kaarten. Vroeg naar bed. Morgen de laatste wandeling..............en wat voor één!!!







Dag 7 (26/6): Wat een dag!!!

Sta ’s morgens niet fit op. Voel me nerveus en moe. Gisteren de briefing gehad en die loog er niet om. Vandaag staat de beklimming van de Cima Negra (3034 meter) op het programma. Hoog, dus veel sneeuw. Dat betekent over het algemeen dat het lastig gaat worden. Zie me zelf al weer glijdend op een steile helling met afgrond. Verder is de weersverwachting niet goed: bewolking, regen en mogelijk onweer. Nemen we niet te veel risico????? We worden per bus gebracht naar het einde van het dal in de buurt van Malga Mare op 1983 meter. Vandaar uit is het klimmen en klimmen. Pad is redelijk, al is het pad regelmatig verdwenen onder sneeuwlagen.

Spannend om deze sneeuwvelden over te steken, omdat met name in het begin en einde bij de overgang van sneeuw naar rots je plotseling diep kunt wegzakken. In het ergste geval breek je een enkel of been.

Het weer is verrassend goed. Veel zon. Maar het dal waar Cogolo ligt is niet meer te zien: grijszwarte wolken met af en toe een donder. Vandaag m’n DSRC thuisgelaten en alleen m’n kleine compact meegenomen. Scheelt aanzienlijk, tussen de 1,5 tot 2 kilogram minder aan gewicht bij me. Maak regelmatig filmpjes terwijl we door de sneeuw lopen. Halverwege de klim dreigt weer even m’n hoogtevrees de kop op te steken. Durf even niet verder. Onder begeleiding van Giulio neem ik ook deze hobbel. En dan na ruim duizend meter klimmen in drie en een half uur tijd sta ik als één van de eerste op de top. Fantastisch uitzicht op alle besneeuwde toppen van drieduizend meter of meer om ons heen. En haast geen wind. Sta daar in m’n T-shirt en korte broek.

Na een half uur aanvaarden we de terugreis. Via een andere weg terug (via refugio Larche dal Cevedale (2607 meter)). Moe maar voldaan genieten we van ons laatste avondeten in Hotel Ortles.


Dag 8 (27/6): Terugreis

Vroeg uit de veren. Na ontbijt en afscheid van mijn mede-groepsgenoten in de auto gestapt. Na veertien uur rijden (met veel files, noodweer bij Neurenberg, werkzaamheden) weer thuis aangekomen. Terugblikkend: een mooie, inspannende en avontuurlijke wandelreis!